ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام چاه مبارک و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار می گوید: «چاه مبارک: ۴ فرسخ میانه جنوب و مشرق عسلویه است.»
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: چاه مبارک؛ جایگاه: ۱۶ میل شمال غربی گابندی و کناره شمالی دره گابندی و به همین مسافت جنوب نابند؛ خانه ها، درآمدها: ۲۳۰ خانه. دارای ۸ اسب، ۲۰ شتر، ۱۶۰ الاغ، ۲۵۰ گاو، ۱۵۰۰ گوسفند، ۴۲۰۰۰ بن نخل و ۴ آب انبار. بزرگترین آنها موسوم به جراحی و ۲۰ حلقه چاه به عمق سه تا پنج قامت. یکی از آنها به نام چاه بابل که از همه وسیع تر و قدیمی تر است. چاه مبارک از روستاهای تمیمی به شمار می آمد و صفر فرزند مبارک در آن قلعه ای بنا نمود و بر گرداگرد قلعه، خندق عمیقی حفر گردیده.»۲
عبدالرزاق محمد صدیق، در باره آن می نویسد:
روستای چاه مبارک: مقر سابق حکومت منظقه بنی تمیم بوده است. این روستا در ۶ کیلومتری شرق روستای بستانو و به همین مسافت، در غرب دهکده سواحل قرار دارد.
در آن ۳۰۰ خانه که با سنگ و گل و گچ ساخته شده، وجود دارد. در جنوب آن قلعه حکومتی واقع شده و تمام ساکنان آن سنی شافعی مذهب هستند، که به زبان عربی سخن می گویند.
عشایر: آل بوخلیل، آل بوحمید، آب بوآدمو، آل بوبارون، آل بونجمی، انصاریون، النساسیح، آل بوالملالی، آل مناتیل، آل بوغناموه، آل
بوادریس، آل بوخماس، آل بوخماسو، آل بوعبادی، آل بوالخلیل.
منابع درآمد: از مهم مترین منابع کسب در آمد مردم آن، می توان به برداشت خرما از نخلستان ها و نیز زراعت گندم و جو و توتون و ذرت و سبزیجات (با بهره گیری از آب چاه و برکه) اشاره کرد.
زمین های کشاورزی: ارض البدو، ارض الجفر، تل العریض، بند الغدیر، الدفله، مال بره، مال شیحوه، جفر الجیرکوه، المسیل، مال غنامو، الشروکی، ارض وادی الخور، مال بوخماسو، ارض الصفروه، ارض الشیخ.
باغ های خرما (نخلستانها ): فسیل عبود، مال عبادوه، مال حمود، مال البدو، مال بارون، مال شیحوه، البرة، مال حسین، الاخریبه، مال احمدوه، مال علکو، بروة الراعی.
وادی ها: سیفی، الخور، الجعفری، اخریبة، البدو، بوغناموه، بوالخلیل، الشروکی، وجوج، تبین، الأحمیر، الحلکه.
چاههای آب: جفر حسین حمید، جفر الجیرکوه، جفر محمد خماس، جفر ابراهیم الراعی، جفر برهو القدیم، جفر الصفروه، جفر عبادوه، جفر یوسف محمد، جفر البدو، جفر یوسف علی، جفر عیال ادریس، جفر عیال حمیدوه، جفر میاد یوسف، جفر ابراهیم خلیل، جفر خماس سلوموه، جفر خمیس عبدالرحمن، جفر احمدوه.
برکه ها: مبارک، شروکی، الغرامه، الطویله، حسن آدمو، احمد کمال، محمد اسماعیل.»۱ سال
جمعیت
... ۴۲۸ نفر ... ۵۴۴ نفر (۲۷۵ مرد، ۲۶۹ زن) .......... ۱۶۵ خانوار و ۶۵۷ نفر
... ۱۳۲۹
۱۳۳۵ ۱۳۴۵
.. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ .
۱. صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس، ۳۳۲-۳۳۴.
۲. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۹-۳۰۰.
عسلویه
۱۸۳
۱۸۲ : عسلویه
.... ۱۳۵۵
.. ۱۳۶۵
...... ۱۳۷۵
. ۱۲۳ خانوار و ۶۸۴ نفر
. ۱۷۰ خانوار و ۱۳۲۴ نفر
..... ۲۲۱ خانوار و ۱۷۸۶ نفر ۱۳۸۵......... ۳۸۵ خانوار و ۲۳۴۳ نفر (۱۲۲۴ مرد، ۱۱۱۹ زن) ۱۳۹۰ ......... ۷۷۳ خانوار و ۳۳۴۸ نفر (۱۷۳۷ مرد، ۱۶۱۱ زن) سواد: نرخ باسوادی در آن ۷۸
/ ۵۱٪ می باشد، که در مردان ۸۱
/
۷۲٪ و در زنان ۰۷ /۷۵٪ است.
گویش و مذهب: اغلب اهالی این روستا به زبان عربی سخن گفته و شافعی مذهب می باشند.
اقتصاد: اغلب اهالی آن در شرکتهای تابعه پارس جنوبی اشتغال دارند. در گذشته، آنان بیشتر ماهیگیر یا دامدار و کشاورز بودند.
به همراه تک درخت هایی که بر روی این تپه ها روییده، چشم هر گردشگری را به خود معطوف و مجذوب می کند.
چاه طوى الکفر، در دره وادی الخان، تپه های کوت در جنوب و جنوب غرب روستا و ۷ چاه آب شیرین در ۱ کیلومتری جنوب غربی آبادی و قبرستان های متروکه و قدیمی آن و بازمانده قلعه خشت و گلی در کنار مدرسه اسدآبادی، نشان از قدمت این آبادی در دوره ایلخانان تا قاجاریه دارد.
محمد جعفر حقایق نگار خورموجی (۱۲۳۵-۱۳۰۱ ق.)، محقق و مورخ عصر ناصری، نام این روستا را به شکل خره ثبت کرده و آن را از توابع لارستان و سبعه دانسته است.»۱
میرزا حسن حسینی فسایی (۱۲۷۳-۱۳۱۶ق.)، تاریخنگار عصر ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام خره و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار می گوید: «خره: ۵ فرسخ و نیم میانه جنوب و مشرق عسلویه است.»۲
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سالهای ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: خره؛ جایگاه: ۳ میل غرب جنوبی چاه مبارک و سمت جنوبی دره گابندی؛ خانه ها، ساکنان: ۱۶۰ خانه؛ ملاحظات: دارای ۱۰ شتر، ۱۰۰ الاغ، ۱۳۰ گاو، ۸۰۰ گوسفند، ۱۰۰۰۰ نخل، ۲۲ حلقه چاه به عمق ۲ تا ۳ قامت.»۲
عبدالرزاق محمد صدیق، در باره آن می نویسد:
خره
موقعیت سیاسی: روستای خره (Kherreh) از توابع دهستان نای بند بخش چاه مبارک شهرستان عسلویه می باشد.
وجه تسمیه: خره به معنای گل و لجن و نیز آهسته یا تکه های آتش آمده است. برخی نام روستا را برگرفته از شخصی به نام «فخرا»، از خاندان آل بویه دانسته اند.
موقعیت طبیعی: این آبادی جلگه ای در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۶ دقیقه و ۴۷ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۱۹ دقیقه و ۱۱ ثانیه عرض شمالی واقع شده و ارتفاع نسبی آن از سطح دریا ۱۵ متر است.
رودخانه خورشوراز ۱ کیلومتری شمال آن می گذرد. با داشتن طبیعتی بکر، یکی از زیباترین چشم اندازهای زیبای استان بوشهر را به خود اختصاص داده است.
تپه های ماسه ای آن، در فصل بهار، با پوششی سبز رنگ از علفزارها،
.. حقایق الاخبار ناصری، ۱۰۴. ۲. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ . ٣. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۷.
عسلویه : ۱۸۵
۱۸۴ ، عسلویه
۱۳۵۵ . ۱۳۶۵
۱۳۷۵
روستای خره: مقر سابق حکومتی منطقه بنی مالک بوده است. روستا در ۵ کیلومتری غرب تنبوی غربی و ۶ کیلومتری شرق آبادی کنار خیمه واقع گردیده است.
در آن ۵۰ خانه، که از سنگ و گل ساخته شده اند، وجود دارد. قلعه در مغرب روستا قرار گرفته و ساکنان آن همگی عرب زبان و سنی شافعی مذهب می باشند.
عشایر: آل بو شاهینو، آل بوعبدالوهاب، آل بوالداو، آل بوبلیدات، آل بوسرحان، آل بو آشیر، آل بوفرهاد، آل بومزعل، آل بواشیاله
منابع درآمد: مهم ترین منابع کسب درآمد ساکنان آن، زراعت (کشت گندم و جو و تحصیل خرما از نخل و دامداری است.
زمین های کشاورزی: ابنود نخل عبید، ام الاخروصی، السراوات، ارض سرحان، بند الشیل، زریبة مال الله، زریبة احمد على غانم، خصالنک، ارض یعقوب، النکیان
باغت خرما: جهون، الاسبخه، سالم جاسم، حسون نصیب، یوسف، الفوکی، البجاسات، ام الاخروسی، سرحان، محمد راشد، حسن زاید
وادی ها: ادعیت المحار، اعکبت الجمل، الغربی، الإخروصی،
۳۹ خانوار و ۲۰۰ نفر
۳۲ خانوار و ۱۹۶ نفر
.. ۵۴ خانوار و ۳۷۴ نفر ۱۳۸۵............... ۶۷ خانوار و ۴۸۰ نفر (۲۴۵ مرد، ۲۳۵ زن) ۱۳۹۰ .............. ۱۱۹ خانوار و ۵۷۸ نفر (۳۰۱ مرد، ۲۷۷ زن) سواد: نرخ باسوادی در آن ۷۹
/ ۷۲٪ می باشد، که در مردان ۸۶
/
۶۷٪ و در زنان ۷۲
/ ۲۷٪
است. گویش و مذهب: اغلب اهالی این روستا به زبان عربی سخن گفته و شافعی مذهب می باشند.
محیط زیست: برداشت ماسه بادی در این منطقه طبیعی، توسط روستاییان، لطمات جبران ناپذیری به جاذبه های طبیعی و اکوسیستم آن وارد نموده است.
آثار تاریخی
1. تپه خره: سفال های موجود بر سطح تپه، عمدتأ لعابدار رنگی بوده و متعلق به قرون میانه اسلامی (پیش از ایلخانان) می باشند.
.. تپه کوتی: این تپه تاریخی در ۵۰۰ متری جنوب روستا واقع شده و با قدمت قرون نخستین اسلامی، به شماره ۱۹۰۶۱ در تاریخ ۲۰ اردی بهشت ماه ۱۳۸۶ در فهرست آثار ملی ایران ثبت گردیده است.
٣. قلعه خرابه: این بنای تاریخی، در روستای خره واقع شده و متعلق به دوره اسلامی می باشد.
۴. چاههای آب خره: این بناها در وادی شیخ روستای خره واقع شده و قدمت آن به دوره اسلامی تعلق دارند.
الاشحصیة
چاههای آب: الحلوة، الوادی، الفوکی برکه ها: ملا حسین، قدمه.»۱ سال
جمعیت
۳۱۵ نفر ..... ۲۱۹ نفر (۱۰۸ مرد، ۱۱۱ زن)
... ۳۷ خانوار و ۱۸۶ نفر
... ۱۳۲۹ .... ۱۳۳۵ .. ۱۳۴۵
خیارو موقعیت سیاسی: روستای خیارو (Khiyaru) از توابع دهستان چاه
.. صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس، ۳۴۲-۳۴۳.
۱۸۶ ، عسلویه
ا ین بن علی بن احر
و آن را روستایی و اسیدی
و ۲ نفر و دارای مر
رای مسرج از
۱۱
مبارک بخش چاه مبارک شهرستان عسلویه می باشد.
وجه تسمیه: به شکل خیاروه هم گفته می شود و نام خود را از خیار اخذ نموده و هیچ ارتباطی با خیرو (شراب خانگی زرتشتیان) ندارد.
موقعیت طبیعی: این آبادی جلگه ای در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۵ دقیقه و ۱۷ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۲۴ دقیقه و ۲۴ ثانیه عرض شمالی واقع شده و ارتفاع نسبی آن از سطح دریا ۱۶ متر است.
رودخانه خورشور از ۵ کیلومتری آن گذشته و دره بلند در ۳ کیلومتری شمال شرق آن است.
محمد جعفر حقایق نگار خورموجی (۱۲۳۵ - ۱۳۰۱ ق.)، محقق و مورخ عصر ناصری، نام این روستا را به شکل خیارو ثبت کرده و آن را از توابع لارستان و سبعه دانسته است.» |
میرزا حسن حسینی فسایی (۱۲۷۳-۱۳۱۶ق.)، تاریخنگار عصر ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام خیارو و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار میگوید: «خیارو: ۳ فرسخ و نیم مشرقی عسلویه است.»۲
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد: |
نام روستا: خیارو؛ جایگاه: ۴ میل شمال غربی چاه مبارک و در کناره شمالی دره است؛ خانه ها، ساکنان: ۱۲۰ خانه؛ ملاحظات: ۱۰ شتر، ۶۰ الاغ، ۱۰۰ گاو، ۶۰۰ گوسفند، ۴۰۰۰ بن نخل، ۱۴ چاه دارای آب گوارا به عمق ۳ تا ۴ قامت. ۵ چاه برای آبیاری تنباکو.»"
۱/۷۷/۸۱
ذا أنا
۱۲۱
۱. حقایق الاخبار ناصری، ۱۰۴. ۲. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ . ٣. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۵.
۱۸۸ ، عسلویه
عسلویه
۱۸۹
... ۱۳۵۵
... ۱۳۶۵
۲ خانوار و ۱۱ نفر ..... ۱ خانوار و ۳ نفر ....... خالی از سکنه .... ۳ خانوار و ۸ نفر
.. ۱۳۷۵
.... ۱۳۹۰
حسین بن علی بن احمد وحیدی خنجی، آن را از توابع گاوبندی دانسته و آن را روستایی کوچک در ۴۰ کیلومتری شهر گاوبندی، با جمعیت ۴۰۰ نفر و دارای مسجد و مدرسه دانسته است.
عبدالرزاق محمد صدیق، در باره آن می نویسد:
روستای دهنو: در ۴ کیلومتری روستای آخند واقع شده است. در آن ۳۰ خانه از سنگ و گل وجود دارد و ساکنان آن عرب سنی شافعی مذهب هستند، که به زبان عربی سخن می گویند.
و این روستا، در گذشته محل زندگی تعدادی از یهودیان بوده، که شمار آنان به ۱۰۰ نفر می رسید. آنان در سال ۱۹۵۰م.، در جریان مهاجرت بزرگ یهودیان به کشور اسراییل مهاجرت کردند. هنوز بخشی از بقایای خانه ها و عمارات تاریخی آنان در این دهکده برجای مانده است.»؟ سال
..... ۳۰۰ نفر .... ۱۷۷ نفر (۸۴ مرد، ۹۳ زن)
۵۰ خانوار و ۲۶۰ نفر
۵۱ خانوار و ۲۳۶ نفر ....... ۴۵ خانوار و ۳۵۸ نفر
. ۵۹ خانوار و ۴۸۱ نفر ۱۳۸۵ ............... ۹۰ خانوار و ۵۹۶ نفر (۳۳۴ مرد، ۲۶۲ زن)
....... ۲۲۴ خانوار و ۹۶۸ نفر (۴۸۶ مرد، ۴۸۲ زن) سواد: نرخ باسوادی در آن ۷۴
/ ۳۶٪ می باشد، که در مردان ۷۹
/ ۷۱٪
ده نو
موقعیت سیاسی: روستای ده نو (Deh Now) از توابع دهستان اخند بخش مرکزی شهرستان عسلویه می باشد.
موقعیت طبیعی: این آبادی در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۴ دقیقه و ۱۱ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۲۷ دقیقه و ۷ ثانیه عرض شمالی واقع شده است.
میرزا حسن حسینی فسایی (۱۲۷۳-۱۳۱۶ق.)، تاریخنگار عصر ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام دو روستای مجزای ده نو سفلی و ده نو علیا و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار می گوید: «ده نو سفلی: ۲ فرسخی مشرقی عسلویه است. ده نو علیا: ۲ فرسخ بیشتر مشرقی عسلویه است.» |
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: ده نو؛ جایگاه: ۹ میل شمال غربی چاه مبارک، ۵ میل انتهای دره سمت شمال آن؛ خانه ها، ساکنان: ۷۰ خانه ؛ ملاحظات: دارای ۳ شتر، ۵۰ الاغ، ۴۵ گوسفند، ۳۰۰۰ بن نخل با چاههایی که آبشان شیرین و به کار آشامیدن می خورد و عمق ۲ یا ۳ قامت.»۲
جمعیت
. ۱۳۲۹ .. ۱۳۳۵ . ۱۳۴۵ . ۱۳۵۵ . ۱۳۶۵
.. ۱۳۷۵
. ۱۳۹۰
1. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ . ۲. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۵
.. تاریخ لنجه ، ۹۴۰. ۲. صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس، ۳۰۴.
۱۹۰ . عسلویه
عسلویه . ۱۹۱
و در زنان ۶۸
/ ۸۹٪
است. گویش و مذهب: اهالی این روستا به زبان عربی سخن گفته و شافعی مذهب می باشند.
زبار
موقعیت سیاسی: روستای زبار (Zobar) مرکز دهستان نای بند بخش چاه مبارک شهرستان عسلویه می باشد.
وجه تسمیه: گفته می شود شخصی به نام فارس از منطقه الزباره کشور بحرین به این مکان مهاجرت کرده و به یادگار زادگاه خویش، این آبادی را بنای نهد.
رضا طاهری معتقد است که نام روستا از ذباره کشور قطر اخذ گردیده و نام دهکده به شکل ذباره، زباره و زبار نامیده می شده است.
موقعیت طبیعی: این آبادی کرانه ای در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۱ دقیقه و ۵۹ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۲۱ دقیقه و ۳۴ ثانیه عرض شمالی واقع شده و ارتفاع نسبی آن از سطح دریا ۲۵ متر است. |
رودخانه خورشور از ۲ کیلومتری شمال شرق و شمال آن می گذرد. دره وادی در ۱ کیلومتری جنوب آن و خلیج نای بند در شمال آن می باشد. دهکده در ۳۰ کیلومتری بندر عسلویه و ۷۰۰ متری فرودگاه خلیج فارس قرار گرفته است.
میرزا حسن حسینی فسایی (۱۲۷۳-۱۳۱۶ق.)، تاریخنگار عصر ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام زباره و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار می گوید: «ازباره: ۴ فرسخ میانه
جنوب و مشرق عسلویه است.»۱
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: ذوبار؛ جایگاه: ۱ میل جنوب شرقی صفیه جنوبی دره؛ خانه ها، ساکنان: ۹۰ خانه؛ ملاحظات: دارای ۱۵ شتر، ۱۷۰ الاغ، ۷۵ گاو، ۸۰۰ گوسفند، ۵۰۰۰ بن نخل، ۱ آب انبار و ۸ حلقه چاه به عمق ۴ تا ۵ قامت. قلعه ای دارد که اختصاص به اداره دارد، با حلقه چاهی به عمق ۷ قامت.»۲
عبدالرزاق محمد صدیق، در باره آن می نویسد:|
روستای زباره: در ۷ کیلومتری غرب دهکده بنود و ۵ کیلومتری شرق آبادی صفیه واقع شده است. در آن ۶۰ خانه که از سنگ و گچ ساخته شده اند، قرار دارد. حصن و قلعه روستا در شمال غربی آن می باشد. ساکنان آن سنی شافعی مذهب هستند، که به زبان عربی سخن میگویند.
عشایر: آل بو محمد ابراهیم، آل بوحسون محمد، آل بوجابر، آل بوسالم، آل بورجب، آل بوحمد، آل بوجاسم، آل بواحمد جمعه، آل بوحاج یوسف، آل بوالحای، آل بوسرحان، آل بوصباح، آل برامجدم، آل بوسند، آل بوعبدالله یوسف.
منابع درآمد: کشت گندم و جو، نخل اری و برداشت خرما از نخیل، دامداری و شکار پرندگان شکارچی
زمین های کشاورزی: البدیعه، ارکبة النخل، بدیعه بهلول، مسیلة خضنله، مسیل عیسی، الجتاتین، الکعد، المانعی
۱. از مروارید تا نفت، ۱۷۸.
۱. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ . ۲. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۸.
٢. در اصل: زیاره
۱۹۰ . عسلویه
عسلویه . ۱۹۱
و در زنان ۶۸
/ ۸۹٪
است. گویش و مذهب: اهالی این روستا به زبان عربی سخن گفته و شافعی مذهب می باشند.
زبار
موقعیت سیاسی: روستای زبار (Zobar) مرکز دهستان نای بند بخش چاه مبارک شهرستان عسلویه می باشد.
وجه تسمیه: گفته می شود شخصی به نام فارس از منطقه الزباره کشور بحرین به این مکان مهاجرت کرده و به یادگار زادگاه خویش، این آبادی را بنای نهد.
رضا طاهری معتقد است که نام روستا از ذباره کشور قطر اخذ گردیده و نام دهکده به شکل ذباره، زباره و زبار نامیده می شده است.
موقعیت طبیعی: این آبادی کرانه ای در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۱ دقیقه و ۵۹ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۲۱ دقیقه و ۳۴ ثانیه عرض شمالی واقع شده و ارتفاع نسبی آن از سطح دریا ۲۵ متر است. |
رودخانه خورشور از ۲ کیلومتری شمال شرق و شمال آن می گذرد. دره وادی در ۱ کیلومتری جنوب آن و خلیج نای بند در شمال آن می باشد. دهکده در ۳۰ کیلومتری بندر عسلویه و ۷۰۰ متری فرودگاه خلیج فارس قرار گرفته است.
میرزا حسن حسینی فسایی (۱۲۷۳-۱۳۱۶ق.)، تاریخنگار عصر ناصری، در سال ۱۳۱۱ق. این روستا را به نام زباره و در ردیف توابع بلوک مالکی ثبت کرده و به اختصار می گوید: «ازباره: ۴ فرسخ میانه
جنوب و مشرق عسلویه است.»۱
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: ذوبار؛ جایگاه: ۱ میل جنوب شرقی صفیه جنوبی دره؛ خانه ها، ساکنان: ۹۰ خانه؛ ملاحظات: دارای ۱۵ شتر، ۱۷۰ الاغ، ۷۵ گاو، ۸۰۰ گوسفند، ۵۰۰۰ بن نخل، ۱ آب انبار و ۸ حلقه چاه به عمق ۴ تا ۵ قامت. قلعه ای دارد که اختصاص به اداره دارد، با حلقه چاهی به عمق ۷ قامت.»۲
عبدالرزاق محمد صدیق، در باره آن می نویسد:|
روستای زباره: در ۷ کیلومتری غرب دهکده بنود و ۵ کیلومتری شرق آبادی صفیه واقع شده است. در آن ۶۰ خانه که از سنگ و گچ ساخته شده اند، قرار دارد. حصن و قلعه روستا در شمال غربی آن می باشد. ساکنان آن سنی شافعی مذهب هستند، که به زبان عربی سخن میگویند.
عشایر: آل بو محمد ابراهیم، آل بوحسون محمد، آل بوجابر، آل بوسالم، آل بورجب، آل بوحمد، آل بوجاسم، آل بواحمد جمعه، آل بوحاج یوسف، آل بوالحای، آل بوسرحان، آل بوصباح، آل برامجدم، آل بوسند، آل بوعبدالله یوسف.
منابع درآمد: کشت گندم و جو، نخل اری و برداشت خرما از نخیل، دامداری و شکار پرندگان شکارچی
زمین های کشاورزی: البدیعه، ارکبة النخل، بدیعه بهلول، مسیلة خضنله، مسیل عیسی، الجتاتین، الکعد، المانعی
۱. از مروارید تا نفت، ۱۷۸.
۱. فارس نامه ناصری، ۱۵۲۶
/ ۲ . ۲. راهنمای خلیج فارس، ۲۹۸.
٢. در اصل: زیاره
۱۹۲ : عسلویه
عسلویه د ۱۹۳
باغات خرما: العاشجی، الایعیمیة، بند حدید، نخل خلف، ام الکرکم، خلیفه، نخل سیف، نخل بن اجناع، نخل رایح، نخل یبره، نخل العوان، بند على حسن، نخل الشکایر، نخل سعید، بین الزرایب، نخل ابراهیم، نخل ام الجزه، نخل على خمیس، نخل طوی علوه.
وادی ها: الیبا، الأفلیه، افریفر چاههای آب: طوی با گروه، طوى علجوه، ظوی ام الحزه، طوى
باب دارالقرآن و ۴ مسجد می باشد.
آثار تاریخی:
1. قلعه بین الوادین: این دژ تاریخی متعلق به اواخر دوره قاجاریه بوده و با پایه و شالوده های سنگی از مصالح قلوه سنگی و ملات ساروج، که بر روی آن آثار یک معماری دوره اسلامی با مصالح خشت نمایان است، به سبک و سلیقه معماری کاروانسرا احداث شده است. |
" آب انبارهای زبار: این بناهای متعلق به دوره ساسانی تا اسلامی، در روستای تاریخی واقع شده و از ۵ برکه تشکیل یافته، که با شعاع ۱۰۰ متر، به عنوان سیستم آبرسانی زبار و روستاهای پیرامون آن کاربرد داشته است.
الاحصار
جمعیت
... ۱۳۲۹
... ۱۳۳۵ ... ۱۳۴۵
. ۱۳۵۵
..۱۳۶۵
... ۱۳۷۵
برکه ها: خلف، الدولة، الشکایة، احمد رمضان، الملعب.»ا سال
............... ۲۳۰ نفر ..... ۲۵۳ نفر (۱۲۱ مرد، ۱۳۲ زن)
۶۰ خانوار و ۳۰۵ نفر ۵۷ خانوار و ۳۵۶ نفر
۵۸ خانوار و ۴۵۹ نفر
... ۸۴ خانوار و ۷۳۹ نفر ۱۳۸۵ ............ ۱۲۲ خانوار و ۸۱۰ نفر (۳۹۷ مرد، ۴۱۳ زن) ۱۳۹۰ ............. ۱۴۲ خانوار و ۸۰۵ نفر (۳۹۶ مرد، ۴۰۹ زن) سواد: نرخ باسوادی در آن ۶۸
/ ۴۹٪ می باشد، که در مردان ۷۸
/
۱۴٪ و در زنان ۵۹
/ ۵۰٪
است. گویش و مذهب: اهالی این روستا به زبان عربی سخن گفته و شافعی مذهب می باشند.
آموزش و فرهنگ: این روستا دارای ۱ دبستان ابتدایی (مختلط)، ۲ مدرسه راهنمایی دخترانه و پسرانه) و ۲ دبیرستان دخترانه و پسرانه)، ۱
سواحل
موقعیت سیاسی: روستای سواحل (Savahel) از توابع دهستان چاه مبارک بخش چاه مبارک شهرستان عسلویه می باشد.
موقعیت طبیعی: این آبادی جلگه ای در موقعیت جغرافیایی ۵۲ درجه و ۴۸ دقیقه و ۴۴ ثانیه طول شرقی و ۲۷ درجه و ۲۱ دقیقه و ۱۱ ثانیه عرض شمالی واقع شده و ارتفاع نسبی آن از سطح دریا ۱۹ متر است.
رودخانه خورشور از ۵ کیلومتری آن گذشته و دره بربران در ۲ کیلومتری شرق آن است.
جان گوردیمر لوریمر، سرکنسول بریتانیای کبیر در بوشهر، در سال های ۱۹۱۳-۱۹۱۴م. در باره آن می نویسد:
نام روستا: سواحل؛ جایگاه: ۱ میل جنوب شرق چاه مبارک، سمت شمالی دره گابندی؛ خانه ها، ساکنان: ۵۰ خانه؛ ملاحظات: دارای ۳۰ شتر، ۲۵ الاغ، ۴۵ گاو، ۵۵۰ گوسفند، ۵۰۰ درخت نخل، ۱ آب انبار، ۴
1. صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس، ۳۴۷-۳۴۸.